Mogelijk werken sommige onderdelen van onze website niet naar behoren. Voor een optimale beleving bekijkt u onze website het beste in Chrome of Firefox.
Vijf groepen studenten vanuit de bacheloropleiding Creative Technology (CreaTe) van de Universiteit Twente (UT) hebben tijdens het vak Remote Care Nearby een creatieve oplossing bedacht voor een vraagstuk uit de revalidatiepraktijk. Het vak Remote Care Nearby wordt al enige jaren door Roessingh Research and Development aangeboden. De onderzoekers Marian Hurmuz, Christiane Grünloh en Stephanie Jansen verzorgen het vak en begeleiden de studenten. Vanuit het Roessingh zijn Ina Flierman en Reinout van Vliet betrokken. De studenten presenteerden hun oplossing op 18 april bij Roessingh in de vorm van een pitch. Ze lieten daarbij ook hun ontwikkelde prototype zien.
De studenten hebben samengewerkt met (oud-)patiënten van Roessingh, die elk een praktische uitdaging mochten aandragen. De opdracht van de studenten was om samen met de patiënten deze uitdaging uit te diepen en te achterhalen wat het eigenlijke probleem achter deze uitdaging is, om dan een oplossing te bedenken met hulp van technologie. Ook zijn er prototypes ontwikkeld, waarover de patiënten hun mening konden geven, of die met patiënten werden getest. De uitkomsten van deze gebruikerstesten werden dan meegenomen in een nieuwe versie van een prototype.
Heel vervelend als je ’s nachts wakker wordt en het te warm hebt gekregen en niet zelf de deken wat naar beneden kan krijgen. Of wanneer het juist is afgekoeld en je steeds je partner moet wakker maken om je te helpen met de deken. Op de vraag ‘hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn partner niet hoef te vragen mijn deken in de nacht omhoog of naar beneden te trekken’ kwam deze groep met het volgende idee: er worden ringetjes aan het dekbedovertrek gemaakt, waar doorheen haken met touwen worden bevestigd. Deze zitten vast aan twee kleine motortjes, die de deken naar boven en onder kunnen verplaatsen. Omdat de arm-/handfunctie dermate verslechterd kan zijn, is er niet gekozen voor bediening met een knop, maar met een aanrakingssensor. Dit maakt het heel gebruiksvriendelijk voor vele beperkingen en aandoeningen.
Prototype Blank-AID
Het mentale stuk is ontzettend belangrijk tijdens het revalideren. Deze patiënt raakte erg gefrustreerd, omdat hij zelf dacht dat hij weinig vooruitgang boekte. Hij had geen goed beeld van zijn nieuwe normaal en kon hierbij niet vergelijken, zo zag hij niet hoe goed hij eigenlijk bezig was. Zijn vraag was daarom ‘hoe kan ik meer inzicht krijgen in mijn progressie, zodat ik niet gedemotiveerd raak?’. De studenten kwamen met het idee van een app, waarin patiënten activiteiten kunnen aanmaken, zoals bijvoorbeeld 5 minuten wandelen. Steeds wanneer ze de activiteit uitvoeren houden ze als een soort dagboek hun voortgang bij. Hierbij kunnen ze gebruik maken van tekst, media, maar ook emoji’s om hun stemming aan te geven. De app geeft middels een grafiek duidelijk weer hoe het verloop van de revalidatie gaat. Door dit te delen met vrienden en familie, kunnen zij ook het gesprek aan gaan wanneer het blijkt dat de patiënt minder tevreden is of niet lekker in zijn vel zit.
Wanneer je arm-/handfunctie dermate verslechterd is, dat je je hobby niet meer kunt uitvoeren, neemt dat een stukje levensvreugde weg. Het probleem waar deze patiënt tegenaan liep is dat haar linker(onder)arm maar heel beperkt gebruikt kan worden. Dit is lastig voor de balans (opvangen) en beperkt in dagelijkse handelingen. In gesprekken met de studenten kwam deze vraag eruit: ‘hoe kan ik mijn hobby breien blijven uitvoeren met een verslechterde arm-/handfunctie?’. De oplossing die de studenten bedachten was de breihand. Een band voor om de bovenarm, waar je de achterkant van de breinaald insteekt, zodat deze niet van de plek gaat. Daarnaast een houten steuntje, die met 1 hand vastgemaakt kan worden, waarop het midden van de breinaald rust. De patiënt heeft het prototype al daadwerkelijk in gebruik en geniet enorm van het feit dat ze nu weer heerlijk kan breien!
Prototype Breihand
‘Hoe kan ik mijn dochter uit de rolstoel tillen en in de rolstoel zetten met een tillift, die ik mee kan nemen naar afspraken?’. Een goede vraag, want de huidige opvouwbare lift was zwaar, groot en onhandig. De studenten komen met een kleinere variant, van lichtgewicht materiaal, die veel meer vrijheid kan bieden. Met kleine wieltjes aan een extra voetsteun, die middels een adapter op allerlei rolstoelen toegepast kan worden, blijft de rolstoel goed in balans en wordt deze niet topzwaar. De lift kan maar liefst een gewicht van maximaal 150 kilo tillen en is daarmee ook geschikt voor volwassenen.
Deze patiënt met ALS fietst dagelijks nog ontzettend graag, zo’n 20 kilometer per dag in een aangepaste driewieler. Omdat met ALS de kracht in de spieren steeds verder afneemt, brengt dit ook steeds meer uitdagingen met zich mee. De vraag waar de studenten mee aan de slag zijn gegaan is ‘hoe kan ik zelfstandig van mijn rolstoel op mijn driewieler komen?’. Hiervoor bedachten zij Hoep. Een soort halve hoepel, die in een rails aan het plafond bevestigd is. De patiënt zet zijn rolstoel op de aangewezen plek. Hoep komt dan van boven over de patiënt heen, waar hij enkel zijn armen over de hoepel bevestigd. Er wordt een rustmoment ingebouwd en daarna gaat het apparaat langzaam omhoog. De patiënt kan vervolgens meestappen met de Hoep om zo op de gewenste plek uit te komen. Hiermee wordt de rollator vervangen, zodat er minder wordt gevraagd van de spierkracht in de armen. Zelfstandigheid is hierbij de belangrijkste factor.
Prototype Hoep